Prolog

30 sierpnia 2019 roku...

Brązowowłosa dziewczyna szła korytarzami wielkiego zamku, a odgłos jej kroków roznosił się echem po opuszczonej budowli. Słysząc głosy z końca korytarza zadrżała z zimna, ale i ze strachu. Dwaj rozmawiający mężczyźni weszli do pomieszczenia, zostawiając uchylone drzwi, na których wisiała tabliczka z napisem "Pokój nauczycielski". Zbliżyła się do nich najbliżej jak mogła i zaczęła podsłuchiwać.
- Dyrektorze... myśli pan, że to załatwi sprawę raz na zawsze...?
- Jestem tego pewny! A JA nigdy się nie mylę. Zapamiętaj to sobie, Ottavio.
- Tak, ale... skąd pewność, że akurat uczniowie Hogwartu, Czarfly, Durmstrangu i Beuxbatons...
- Nie musisz wiedzieć...
- Ależ, Richardzie! To mimo wszystko dzieci! Zdaję sobie sprawę, że przelew krwi jest konieczny, ale co jeśli to nie zadziała ? Jak wytłumaczymy kolejne zniknięcia ? Gdyby to jeszcze byli nasi uczniowie...
- To już jest na mojej głowie. Ty masz inne zadanie i radzę Ci się pospieszyć. Zanim przybędą reprezentanci pozostałych szkół, musimy złożyć ofiarę z co najmniej jednego czarodzieja.
- Z kogo tym razem...?
- Daję Ci wolną rękę, ale sugeruję aby tym razem wziąść jakiegoś ucznia z najmłodszej klasy... Tak, czysta, niewinna krew dwunas... - nie dokończył, gdyż na korytarzu rozległ się trzask. Pospiesznie wyjrzeli za drzwi i zobaczyli przewróconą dziewczyną wpatrującą się w nich z przerażeniem. Niższy z mężczyzn złapał ją brutalnie za ramię i usadził na krześle na przeciwko obojga.- Co tu robisz ?! - warknął jeden z nich. - Ile słyszałaś ?! Gadaj!
- Spokojnie, Ottavio... Co prawda, mała i wścibska, ale nadal jest damą - oznajmił cicho, uważnie jej się przyglądając. Nagle uśmiechnął się szeroko jak dziecko, które przypomniało sobie tytuł ulubionej bajki.- Panienka Travers, czyż nie ? - spytał z delikatnym uśmiechem szaleńca. Odwróciła twarz sugerując, że nie zamierza nic powiedzieć. Ucieszył się z tej reakcji i uśmiechnął jeszcze szerzej, po czym spytał:
- A, jaki masz przydział... panienko Travers ?
- Intemperantia, dyrektorze - odpowiedział za nią profesor Grimaldi - jej długoletni nauczyciel Astronomii.
- No tak, to wszystko wyjaśnia... Nieumiarkowanie... dom bandy idiotów bez zahamowań...
- Możliwe, ale przynajmniej nie Avarus, jak pan. Dom chciwości, który pewnie nakierował pana do zamordowania tylu uczniów! - Mężczyzna słysząc to, zacisnął zęby ze złości.
- Jak śmiesz ?! Nigdy nikogo nie zabiłem! Skąd w ogóle taki pomysł ?!
- Może z pańskiej wczorajszej rozmowy... - syknęła gniewnie, dopiero po chwili rozumiejąc swój błąd. Rok szkolny rozpoczynał się dopiero za dwa dni, więc jej nie powinno tu być, ani dzisiaj, ani tym bardziej wczoraj. A już na pewno nie powinna podsłuchiwać pod pokojem nauczycielskim. Dyrektor Freudenberg na powrót opanował się, patrząc na nią swoim typowym, pogardliwym wzrokiem z domieszką zauważalnej ironii. 
- No, no, no... rodzice nie nauczyli, że nie należy podsłuchiwać ? - spytał, po czym machnął ręką, jakby chciał odgonić muchę. - Nieważne, już i tak nie nauczą - stwierdził, zawierając w swojej wypowiedzi swego rodzaju groźbę. Wyczuwając ją dziewczyna przełknęła głośno ślinę i spróbowała uspokoić bijące głośno serce. W końcu, po dłuższej chwili odezwała się.
- Wie pan, ile osób zginęło już z pana ręki ? I po co to wszystko ?
- Obawiam się, że ta wiedza już Ci się nie przyda - odpowiedział z udawanym smutkiem. - Poza tym... - zawiesił dramatycznie głos - ... byłem pewny, że akurat Tobie nie będzie to przeszkadzać. Twoja rodzina ma bardzo krwawe dzieje, a jej brutalne tradycje trwają do dziś, mam rację ? - nie odpowiedziała i oboje wiedzieli dlaczego.
- Ilu masz braci ? Trzech ? Nie... pięciu... dwóch w tym roku idzie do szkoły... To aż dziw, że jeszcze wszyscy żyją... Ale spokojnie, moja droga, już niedługo... Może nawet jakoś im pomogę ? Powiedzmy, że na przykład zabiję tego najmłodszego na Twoich oczach, potem następnego i następnego... Aż w końcu zostawię tego najstarszego i imperiusem zmuszę go do zabicia Ciebie... Co Ty na to ?
- Nie waż się tknąć, któregokolwiek z nich!
- Oho... Ktoś się stawia! Jakie to wzruszające! 
- Czy... czy jeśli przemilczę tą całą "drobną" aferę zostawisz mnie i moich braci w spokoju ?
- Hmmm... jakby się tak zastanowić to... NIE. Zdecydowanie wolę Cię zabić, tak bez żadnych zobowiązań.
- A jeśli pomogę ? Jeśli uśpię czujność przybyłych z reszty szkół i będąc ich rówieśniczką, wybadam którzy się najlepiej nadają ? - spytała z desperacją w głosie. Freudenberg zatrzymał się w drzwiach i po rozmyśleniu tej propozycji zdecydował. Odwrócił się powoli i pomilczał jeszcze chwilę, by podtrzymać rosnące napięcie. W końcu uśmiechnął się wrednie i odpowiedział jej ledwie dosłyszalnym, lodowatym głosem:
- Witam w jednej drużynie, panno Travers.



Nie mam pojęcia, jak wyszło, ale mam nadzieję, że w miarę dobrze... Z początku nie miało być prologu, tylko krótki, ale zabawny, pierwszy rozdział. Potem jednak wpadłam na nowy, bardziej mroczny wątek i postanowiłam wpleść go w tą opowieść, która miała być głównie śmieszna, ale i odwzorowującą prawdziwe życie i problemy nastolatków... Dzięki temu tutaj może będzie bardziej magicznie ? No cóż zobaczy się... A jeśli prolog się nie podoba to przepraszam... Zabierałam się do niego kilka tygodni, a ostatecznie i tak napisałam go w kilka minut, choć oczywiście się starałam, no ale nieważne... Mam tylko nadzieję, że Ci którzy tu weszli zostaną na dłużej, a Ci którzy nie, no cóż, że kiedyś powrócą ;)